Big Bang بازگشت به

رویداد تو به انبساط جهان می رسید

آن جا روی خطوط اندامت

شعر نوشتم با نقطه هایی از پروانه.

هر روز به سیاره ی کوچکم بیا

تا بازگردم از جنگ

از بوی باروت

از بوی انفجار

ازبوی ستارگان مرده ای که

تدفینشان سه هزار سال نوری

به طول می انجامد.

نیستی و

غم در چشمانم لی لی بازی می کند

خون در خنده هایم

زنگ می زند و

ذره ای از جهان کنار پلکم.

خانه زنگ می زند و

دیگر کسی زنگ خانه را....

(لحظه ها هر چه تبخیر می شوند

از دردشان کاسته نمی شود)

اگر به تو نزدیک تر شوم

وزنم به چندین تن خواهد رسید،

کنار پروانه ها و

لب به لب سیاه چاله ی چشم هات

.

.

.

فرو می افتم

در انفجار نخستین

ذره ذره ناپدید می شوم.