به خویش می ماند

در سکون شب،

کشتی،به تنهایی روانه است.

کورسوی خانه ها از جانبی دور. 

 

دودکشان در قعر شب

به انتهای دریا پیش می راند     

 

تنها به خویش می ماند                              

صدای آب

که باز می آفریند و

از دست می دهد                         

خود را. 

 

 

جوزپه اونگارتی

ابدی

 

میان گل چیده و گل هدیه داده

هیچِ ناگفتنی.

 

 

 جوزپه اونگارتی.

نغمه ی چهارم

 

ابرها دستم را گرفتند.

 

بر فراز تپه ها

زمان و مکان را

می سوزانم،

چون پیامبرت

چون رویا یا مرگی آسمانی.

جوزپه اونگارتی.